değişiklik

Ne zamandır değişiklik istiyordum. Alışkanlıkları kırmak gibi bir değişiklik. İçindeki gerçek duyguları çok yakınlarına söyleyebilmek gibi bir değişiklik. İçinden geleni yapabilmek gibi. Vazgeçmek gibi. Terketmek gibi. Bedel ödemek gibi bir değişiklik.
ve becerdim. Sadece kalp atışlarımı takip ederek.. Hiç konuşmadan.. Hiç birşey için özür dileme gereği duymadan.. Hiç birşeye yanmadan.. Tereyağından kıl çeker gibi.. Heyecandan tir tir titreyerek, ayakta zor durarak, biraz canımı yakarak.. Biraz yüzüme gözüme bulaştırarak.. Biraz sersem gibi ama başardım..
Çok sevdiğimi düşündüğüm bir arkadaşımı ve şimdi değilse bile gelecekte çok sevebileceğimi düşündüğüm birini aynı anda, aynı noktada, aynı duygularla, aynı ruh durumuyla oracıkta terkettim.
Bunu yapacağımı o ana kadar bilmediğimi sanıyordum. Sanki bir olay bardağı taşırmış ya da sebep olmuş gibiydi. Onlar ne düşündü hiç bilmiyorum, en ufak bir fikrim yok. ama şimdi, yani o vazgeçişten-terkedişten sonra, korkmaya başlayınca yarın sabah pişman olmaktan, anlıyorum ki, bu kararı o anda almamışım. Zaten, gün içinde, uyandığımdan beri, içten içe ben bunu planlamışım; içimdeki bir ilişki katili, sinsice cinayet planları yapar gibi hazırlamışım bıçağımı, ipimi, silahımı, olanımı..
Vur emri geldiğinde ise, tepelerden bir yerlerden, son darbeyi yapıştırdım.. Benden başka hiç kimse, hiç bir olay, hiçbir dışsal gelişme bu suçun sorumlusu değildir.
ve şu ana kadar, bu yazıyı yazdığım sırada, halen bitmemiş şu cümlenin noktasından önce, ben yine de kendimi aklayabiliyorum. sebep aramaya gerek yok. canım öyle istedi.
Bu sefer buzzz gibi bir aklım ama biraz yanan bir ciğerim var.